Дигитализација: италијанска трагедија

Состојбата на процесот на дигитализација во Италија и директните искуства. Што се случува и што треба уште да се направи.

Откако во живо бевме сведоци на епскиот неуспех на порталот INPS по повод надоместоците минатата пролет и последниот национален пад на услугата SPID со државен кешбек, дојде време да се сумира процесот на дигитализација во Италија.

Првиот проблем што се појавува во сета своја драматичност е тоа ужасно доцниме. Заостануваме на ниво на инфраструктура, со национална мрежа која се бори да остане во чекор со порастот на употребата на интернет во времето на заклучувањето. Заостануваме во квалитетот на понудените онлајн услуги, со јавни портали развиени со технологии од пред најмалку 10-15 години кои сега се одржуваат само благодарение на стравот од последиците од надградба или целосна миграција кон посовремени технологии. Заостануваме во однос на употребливоста што ја нудат гореспоменатите услуги, со сајтови и апликации кои се чини дека целосно ги игнорираат здравите правила диктирани од експерти како Јакоб Нилсен и Стив Круг.

Вториот проблем, уште посериозен, го претставуваат неуспех во компјутерската писменост на граѓаните. Дури и претприемачите кои одлучуваат да создадат сопствено онлајн присуство честопати покажуваат речиси целосно непознавање за тоа како функционира Интернетот и неговите услуги, како и подеднакво опасно потценување на потенцијалот што го нуди овој медиум. Во пракса, тие сакаат да бидат онлајн не толку затоа што се свесни што значи да се биде онлајн, туку да ги имитираат своите конкуренти кои веќе се.

Останатите медиуми не се занимаваат со овие теми освен да ги известуваат најновите вести за најновиот безбедносен експлоат и да зборуваат за хакери, фигури кои одлично ги исполнуваат вестите со оглед на дефинитивно романтичното влијание што го имаат врз колективната имагинација.

Како резултат на тоа, преостанатите 99% од професионалците во светот на ИТ остануваат во сенка, што не нè изненадува премногу со оглед на тоа што огласите за работа во овој сектор изобилуваат со барања за „знај се“ наместо вистински професионалци. Значи, ако дури и компаниите во секторот не ја разбираат разликата помеѓу системски аналитичар и развивач, како може да очекувате претприемачите да можат свесно да избираат помеѓу различните предлози што им се нудат?

И со оглед на тоа што граѓаните сега знаат сè за веројатноста за ново влијание на метеорит со Земјата како она што се случи во доцниот креда, но не се ни најмалку едуцирани за употребата на ИТ алатките, како може да се очекува од нив да разберат дека компјутерот не може да се поистоветува со обичен апарат за домаќинство?

Третиот проблем е непомирлив контраст помеѓу бирократскиот апарат и дигиталниот. Мантрата дека документот не постои ако не е во папката е далеку од исчезната. Всушност, ПЕК и дигиталниот потпис не се ништо повеќе од невешт компромис со аналогната природа на бирократијата која користи препорачани букви и непознат број печати и потписи за ставање на документи, чисто хартиени документи. Сомнежот дека нашите PDF-датотеки строго испратени преку PEC и подеднакво строго дигитално потпишани потоа се само печатени и ставени во папки, останува загрижено жив. И ако е така, која е поентата на сето ова?

Ако навистина можеме да зборуваме за „Италија 4.0“, израз кој често се повторува во официјалните соопштенија, тоа им го должиме на оние италијански дигитални компании и на оние професионалци кои продолжуваат да иновираат и да се спротивставуваат пловејќи против плимата во морето од закони и препирки што би обесхрабриле секого да тргне на таков пат. „Deus ex machina“ на крајот од драмата се токму тие, што остава отворена голема надеж за иднината.